Wątpliwość, co oznaczają te wszystkie litery, jest naturalna przy zakupie nowego telewizora. Modele Smart TV mają różne konfiguracje, z ekranami LED, LCD, OLED, QLED i MicroLED i będziesz musiał wybrać najlepszą opcję.
Oprócz ceny warto zrozumieć, jak każda technologia wyświetlania działa na Twoim telewizorze.
Krótko mówiąc, zrozum różnice między modelami ekranów, ich zalety i jakie są główne problemy, które możesz napotkać, jeśli zdecydujesz się na zakup jednego z nich.
QLED lub Quantum Dot Light-Emitting Diodes to jedna z kilku technologii obecnych we współczesnych telewizorach, które osiągają rozdzielczość 4K lub wyższą. Choć coraz bardziej popularny termin...
Nie ma nic lepszego niż oglądanie filmu lub serialu w weekend w najlepszej możliwej jakości, prawda? Istnieje wiele opcji TV, a wybór jednej może być wyzwaniem. Jest to stosunkowo...
Podłączenie telefonu komórkowego do telewizora nie jest tak trudne, jak się wydaje: dzisiaj mamy wiele środków, które pozwalają nam udostępniać filmy, zdjęcia, a nawet cały ekran ...
Telewizor jest jednym z najtrwalszych i najbardziej czasochłonnych urządzeń elektronicznych do wymiany (w niektórych krajach wymaga konkurencji)
Obecnie istnieje wiele paneli do telewizorów Smart TV, każdy z własnymi funkcjami i technologią. Tutaj pokażemy Ci każdy z nich, abyś wiedział, który z nich jest dla Ciebie odpowiedni.
Technologia LCD (Liquid Crystal Display) ożywia tak zwane wyświetlacze ciekłokrystaliczne. Posiadają cienki szklany panel z elektrycznie sterowanymi kryształami wewnątrz, pomiędzy dwiema przezroczystymi taflami (które są filtrami polaryzacyjnymi).
Ten panel ciekłokrystaliczny jest podświetlany lampą CCFL (fluorescencyjną). Białe podświetlenie oświetla komórki podstawowych kolorów (zielony, czerwony i niebieski, słynny RGB) i to właśnie tworzy kolorowe obrazy, które widzisz.
Intensywność prądu elektrycznego, który otrzymuje każdy kryształ, określa jego orientację, co pozwala na przejście większej lub mniejszej ilości światła przez filtr utworzony przez trzy subpiksele.
W tym procesie tranzystory wchodzą w grę na rodzaju folii, która nazywa się tranzystor cienkowarstwowy (TFT). Dlatego często spotyka się modele LCD/TFT. Jednak akronim nie odnosi się do innego typu ekranu LCD, ale do wspólnego elementu ekranów LCD.
Ekran LCD zasadniczo boryka się z dwoma problemami: 1) istnieją miliony kombinacji kolorów, a ekran LCD czasami nie jest tak wierny; 2) czerń nigdy nie jest bardzo prawdziwa, ponieważ szkło musi blokować całe światło, aby utworzyć 100% ciemną plamę, tylko technologia nie może tego zrobić dokładnie, co skutkuje „szarą czernią” lub jaśniejszą czernią.
Na ekranach TFT LCD mogą również wystąpić problemy z kątem widzenia, jeśli nie jesteś w 100% zwrócony w stronę ekranu. Nie jest to problem nieodłączny od LCD, ale do TFT i w telewizorach LCD z IPS, takich jak te od LG, mamy szerokie kąty widzenia.
Dioda LED (Light Emitting Diode) to dioda emitująca światło. Innymi słowy, telewizory z ekranami LED to nic innego jak telewizory, których ekran LCD (który może, ale nie musi być IPS) ma podświetlenie wykorzystujące diody elektroluminescencyjne.
Jego główną zaletą jest to, że zużywa mniej energii niż tradycyjny panel LCD. W ten sposób dioda LED działa w podobny sposób jak LCD, ale stosowane światło jest inne, z diodami świecącymi dla wyświetlacza ciekłokrystalicznego. Zamiast całego ekranu odbierającego światło, punkty są podświetlane osobno, co poprawia definicję, kolory i kontrast.
Uwaga: 1) Telewizor LCD wykorzystuje lampy fluorescencyjne z zimną katodą (CCFL), aby oświetlić całą dolną część panelu; 2) podczas gdy LED (rodzaj LCD) wykorzystuje szereg mniejszych, bardziej wydajnych diod elektroluminescencyjnych (LED) do oświetlania tego panelu.
Często słyszy się, że OLED (Organic Light-Emitting Diode) jest ewolucją LED (Light Emitting Diode), ponieważ jest to dioda organiczna, materiał się zmienia.
OLED dzięki tej technologii nie wykorzystują ogólnego podświetlenia dla wszystkich swoich pikseli, które zapalają się pojedynczo, gdy przez każdy z nich przepływa prąd elektryczny. Oznacza to, że panele OLED mają własny strumień świetlny, bez podświetlenia.
Korzyści to żywsze kolory, jasność i kontrast. Ponieważ każdy piksel ma autonomię w emisji światła, gdy przychodzi czas na odtworzenie czarnego koloru, wystarczy wyłączyć oświetlenie, co gwarantuje „czarniejszą czerń” i większą energooszczędność. Dzięki rezygnacji z ogólnego panelu świetlnego ekrany OLED są często cieńsze i bardziej elastyczne.
Jego dwa problemy: 1) wysoka cena, biorąc pod uwagę wyższy koszt produkcji ekranu OLED w porównaniu z tradycyjnym LED lub LCD; 2) Telewizor ma krótszą żywotność.
Samsung na przykład krytykuje stosowanie ekranów OLED w telewizorach i uważa je za bardziej odpowiednie dla smartfonów (które zmieniają się szybciej), dając pierwszeństwo ekranom QLED. Ci, którzy wykorzystują technologię OLED w telewizorach to LG, Sony i Panasonic.
Wreszcie dochodzimy do telewizorów QLED (lub QD-LED, Quantum Dot Emitting Diodes), kolejne ulepszenie LCD, podobnie jak LED. To właśnie nazywamy ekranem kropek kwantowych: niezwykle małe cząstki półprzewodnikowe, których wymiary nie przekraczają średnicy nanometrów. Nie jest tak nowy, jak na przykład MicroLED. Jego pierwsze komercyjne zastosowanie miało miejsce w połowie 2013 roku.
Główny konkurent OLED, QLED, również potrzebuje źródła światła. To właśnie te małe kryształy odbierają energię i emitują częstotliwości światła, aby stworzyć obraz na ekranie, odtwarzając ogromną różnorodność kolorów w środowiskach o większej lub mniejszej ilości światła.
Sony (Triluminos) było jednym z pionierów w produkcji telewizorów z kropką kwantową, LG (które broni OLED) również ma ekrany z tą technologią. W Brazylii jednak częściej można znaleźć szeroką gamę telewizorów Samsung z ekranem QLED.
LG i Samsung walczą o uwagę konsumentów. Pierwszy z Korei Południowej, LG, broni: 1) najdokładniejszych odcieni czerni i mniejszego zużycia energii przez OLED. Drugi południowokoreański Samsung broni: 2) QLED pokazuje żywsze i jaśniejsze kolory oraz ekrany odporne na „efekt spalenia” (coraz rzadszy w telewizorach).
Pomimo ciemniejszych odcieni czerni, OLED może przez lata pozostawiać ślady na ciężkich użytkownikach ekranu i statycznych obrazach, takich jak odtwarzacze gier wideo. Z drugiej strony, QLED-y mogą mieć „szarą czerń”.
Problem występuje zwłaszcza w najprostszych (czytaj tanich) telewizorach. Droższe wyświetlacze (takie jak Q9FN) oferują dodatkowe technologie, takie jak lokalne przyciemnianie, które poprawia wydajność luminancji na wyświetlaczach poprzez sterowanie podświetleniem w celu wyświetlania „dość czarnej” czerni. Co sprawia, że trudno je odróżnić od OLED-a.
Najnowszą obietnicą jest MicroLED. Nowa technologia obiecuje połączyć to, co najlepsze w ekranach LCD i OLED, łącząc miliony mikroskopijnych diod LED, które mogą emitować własne światło. W porównaniu z ekranem LCD wydajność energetyczna i kontrast są lepsze, a ponadto może emitować większą jasność i dłuższą żywotność niż OLED.
Dzięki zastosowaniu warstwy nieorganicznej (w przeciwieństwie do organicznych diod LED, które trwają krócej) i mniejszych diod LED, diody microLED, w porównaniu z diodami OLED, mogą: 1) być jaśniejsze i trwalsze; 2) być mniej podatne na oparzenia lub matowienie.
Zawsze pojawia się zamieszanie, gdy obiektem jest ekran, AMOLED lub LCD. A skupiając się głównie na ekranie LCD, istnieje kilka zintegrowanych technologii, takich jak TFT, IPS czy TN. Co oznacza każdy z tych akronimów? A w praktyce, jaka jest różnica? Ten artykuł w uproszczony sposób wyjaśnia, do czego służą te technologie.
Całe to zamieszanie pojawia się, jak sądzę, z powodów marketingowych i historycznych. W specyfikacjach technicznych producenci zazwyczaj (nie jest to regułą) podkreślają akronim IPS w urządzeniach, które posiadają te panele.
Jako przykłady: LG, które dużo stawia na technologię (w przeciwieństwie do Samsunga postawił na AMOLED), umieszcza nawet pieczątki podkreślające panel IPS na smartfonach. Ponadto najbardziej wyrafinowane monitory, takie jak Dell UltraSharp i Apple Thunderbolt Display, to IPS.
Z drugiej strony najtańsze smartfony zawsze były (i nadal są) wprowadzane na rynek z tzw. ekranami TFT. Sony stosowało ekrany reklamowane jako „TFT” w swoich smartfonach z wyższej półki, aż do Xperii Z1, która miała ekran kiepskiej jakości z bardzo ograniczonym kątem widzenia w porównaniu do swoich konkurentów.
Przypadkowo, gdy pojawiła się Xperia Z2, była reklamowana jako „IPS” i nie było ostrzejszej krytyki ekranów w droższych smartfonach Sony. Więc chodź ze mną.
Po pierwsze, definicja słownikowa: TFT LCD to skrót od Thin Film Transistor Liquid Crystal Display. W języku angielskim przetłumaczyłbym ten dziwny termin jako coś w rodzaju „wyświetlacz ciekłokrystaliczny oparty na tranzystorach cienkowarstwowych”. To wciąż niewiele mówi, więc wyjaśnijmy to.
LCD, który już dobrze znasz, nawet jeśli nie wiesz, jak to działa. Jest to technologia najprawdopodobniej używana przez monitor komputera stacjonarnego lub laptopa. Urządzenie ma tak zwane „ciekłokrystaliczne”, które są przezroczystymi materiałami, które mogą stać się nieprzezroczyste, gdy otrzymają prąd elektryczny.
Kryształy te znajdują się wewnątrz ekranu, na którym znajdują się „piksele”, składające się z kolorów czerwonego, zielonego i niebieskiego (standard RGB). Każdy kolor zwykle obsługuje 256 wariacji tonalnych. Doing accounts (2563), oznacza to, że każdy piksel może teoretycznie tworzyć ponad 16,7 miliona kolorów.
Ale jak powstają kolory tych ciekłych kryształów? Cóż, muszą otrzymać prąd elektryczny, aby stać się nieprzezroczystymi, a tranzystory dbają o to: każdy z nich odpowiada za piksel.
Z tyłu ekranu LCD znajduje się tak zwane podświetlenie, białe światło, które sprawia, że ekran się świeci. W uproszczeniu pomyśl za mną: jeśli wszystkie tranzystory pobierają prąd, ciekłe kryształy stają się nieprzezroczyste i uniemożliwiają przechodzenie światła (innymi słowy, ekran będzie czarny). Jeśli nic nie zostanie wyprowadzone, ekran będzie biały.
W tym miejscu do gry wkracza TFT. W ekranach TFT LCD miliony tranzystorów, które kontrolują każdy z pikseli panelu, są umieszczane wewnątrz ekranu poprzez nałożenie bardzo cienkiej warstwy mikroskopijnych materiałów o grubości kilku nanometrów lub mikrometrów (pasmo włosów ma grubość od 60 do 120 mikrometrów). ). Cóż, wiemy już, czym jest „film” obecny w akronimie TFT.
Pod koniec ubiegłego wieku prawie wszystkie panele TFT LCD wykorzystywały do działania technikę zwaną Twisted Nematic (TN). Swoją nazwę zawdzięcza temu, że aby przepuścić światło przez piksel (czyli stworzyć kolor biały), ciekły kryształ układa się w skręconą strukturę. Ta grafika przypomina te ilustracje DNA, które widziałeś w liceum:
Kiedy tranzystor emituje prąd elektryczny, struktura „rozpada się”. Ciekłe kryształy stają się nieprzezroczyste i w konsekwencji piksel staje się czarny lub wykazuje kolor pośredni między bielą a czernią, w zależności od energii zastosowanej przez tranzystor. Spójrz ponownie na obraz i zwróć uwagę na układ ciekłych kryształów: prostopadle do podłoża.
Ale wszyscy wiedzieli, że wyświetlacz LCD oparty na TN ma pewne ograniczenia. Kolory nie były odtwarzane z taką samą wiernością i występowały problemy z kątem widzenia: jeśli nie znajdowałeś się dokładnie przed monitorem, można było zobaczyć różnice w kolorach. Im dalej od kąta 90 stopni stoisz przed monitorem, tym gorzej wyglądają kolory.
Wtedy przyszło im do głowy: a co by było, gdyby ciekły kryształ nie musiał być ułożony prostopadle? Właśnie wtedy stworzyli In-Plane Switching (IPS). W panelu LCD opartym na IPS cząsteczki ciekłokrystaliczne są ułożone poziomo, czyli równolegle do podłoża. Innymi słowy, zawsze pozostają w tym samym samolocie („In-Plane”, rozumiesz?). Ilustruje to rysunek Sharpa:
Ponieważ ciekły kryształ jest zawsze bliżej w IPS, kąt widzenia poprawia się, a odwzorowanie kolorów jest bardziej wierne. Minusem jest to, że ta technologia jest wciąż nieco droższa w produkcji, a nie wszyscy producenci są skłonni wydać więcej na panel IPS przy produkcji prostszego smartfona, gdzie ważne jest utrzymanie kosztów na minimalnym poziomie.
Krótko mówiąc, IPS jest właśnie tym: innym sposobem organizowania cząsteczek ciekłokrystalicznych. To, co się nie zmienia w stosunku do TN, to tranzystory, które kontrolują piksele: są one nadal zorganizowane w ten sam sposób, to znaczy osadzone jako „cienka warstwa”. Nie ma sensu mówić, że ekran IPS jest lepszy niż TFT: byłoby to tak, jakby powiedzieć „Ubuntu jest gorszy niż Linux”.
Tak więc znane Ci ekrany IPS również wykorzystują technologię TFT. W rzeczywistości TFT to bardzo szeroka technika, która jest również stosowana w panelach AMOLED. Sam fakt, że panel jest wykonany z TFT, nie świadczy o jego jakości.
